നാഥന്റെ വീഥികളില്‍

നെബോ മലയില്‍ നിന്നു നോക്കിയാല്‍ കാനാന്‍ ദേശം കാണാം. ഇസ്രായേലിന്റെ മക്കളെ ഈജിപ്തിന്റെ അടിമത്തത്തില്‍ നിന്നു മോചിപ്പിച്ച മോശ അവര്‍ക്കു വാഗ്ദത്തം ചെയ്ത ഭൂമി. ഞങ്ങളെ മോഹിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് അത് അനന്തമായും ഫലഭൂയിഷ്ഠമായും മുന്നില്‍ പരന്നു കിടന്നു. മൗണ്ട് നെബോയില്‍ നിന്നുള്ള ഈ കാനാന്‍ കാഴ്ചയാണ് വിശുദ്ധഭൂമിയിലൂടെയുള്ള ഞങ്ങളുടെ തീര്‍ഥാടനത്തിന്റെ ആദ്യദൃശ്യം.

നെബോ മലയിലെ പകല്‍ സഞ്ചാരത്തിനൊടുവില്‍ ജോര്‍ദാന്റെ തലസ്ഥാനമായ അമ്മാനിലായിരുന്നു രാത്രി താമസം. പുലര്‍ച്ചെ ജോര്‍ദ്ദാനതിര്‍ത്തി താണ്ടി ഇസ്രായേലിലേക്ക് പോകണം. അതിര്‍ത്തിക്കപ്പുറം ജെറീക്കോ പട്ടണമാണ്. ജെറുസലേമിലേക്കു പോകാന്‍ യേശു തിരഞ്ഞെടുത്ത വഴി. യേശുവിനെ കാണാന്‍ തടിച്ചു കൂടിയവര്‍ക്കിടയില്‍ തന്റെ പൊക്കക്കുറവ് മനസ്സിലാക്കിയ സക്കേവൂസ് എന്ന ധനികന്‍ കയറിയ സിക്കാമൂര്‍ മരം അവിടെ ഇപ്പോഴുമുണ്ട്. കാലത്തെയും കാറ്റിനെയും തോല്‍പ്പിച്ച് അതു നിലകൊള്ളുന്നു -പുരാതനമായ വിശ്വാസവീഥികളിലേക്ക് തീര്‍ഥാടകരെ സ്വാഗതം ചെയ്തുകൊണ്ട്.

പ്രലോഭനത്തിന്റെ മലയിലേക്കാണ് പിന്നീടു പോയത്. യേശുവിനെ സാത്താന്‍ പരീക്ഷിച്ച സ്ഥലം. അവിടെ നിന്ന് പഴയ നിയമത്തിന്റെ കൈയെഴുത്തു പ്രതികള്‍ കണ്ടെടുത്ത ഖുമ്‌റാന്‍ ഗുഹകളിലേക്ക്. തുകലില്‍ എഴുതി ചുരുളുകളാക്കി മണ്‍ഭരണികളില്‍ സൂക്ഷിച്ച നിലയിലാണത്രെ ഗ്രന്ഥച്ചുരുളുകള്‍ ഇവിടെ നിന്നു കണ്ടെടുത്തത്. ചാവുകടലിന്റെ പടിഞ്ഞാറെ കരയിലാണ് ഖുമ്‌റാന്‍.

ഇതാണ് ജോര്‍ദാന്‍ നദി. സ്‌നാപകയോഹന്നാനില്‍ നിന്ന് യേശു ജ്ഞാനസ്‌നാനം സ്വീകരിച്ച വിശുദ്ധനദിയില്‍ എല്ലാം മറന്ന് ഒരു മുങ്ങിക്കുളി. വശങ്ങളില്‍ ഒലീവു മരങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ വൃത്തിയുള്ള നദീതീരം.

കാനായിലെ പള്ളിയിലേക്കാണ് ഇപ്പോള്‍ യാത്ര. അവിടത്തെ കല്യാണവിരുന്നിലാണ് യേശു ആദ്യ അത്ഭുതം കാണിക്കുന്നത്. അവിടെ തീര്‍ഥാടകര്‍ക്ക് ബലിയര്‍പ്പിക്കാം. വിവാഹിതര്‍ക്ക് വിവാഹ വാഗ്ദാനം പുതുക്കാം. കല്യാണനാളില്‍ യേശു വെള്ളം വീഞ്ഞാക്കിയ കല്‍ഭരണി, വിവാഹവിരുന്നു നടന്ന സ്ഥലം, കലവറ എല്ലാം ചുറ്റിനടന്നു കാണാം. ഇവിടെവരുന്ന എല്ലാവര്‍ക്കും വീഞ്ഞു നല്‍കും. പള്ളിക്കു മുന്നിലെ കടയില്‍ നിന്നു വീഞ്ഞു വാങ്ങാം. വാങ്ങും മുമ്പ് 'വലിയൊരളവില്‍' രുചിച്ചു നോക്കുകയുമാവാം.

കന്യകാമറിയത്തിന് ഗബ്രിയേല്‍ മാലാഖ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട് മംഗളവാര്‍ത്ത നല്‍കിയ ഇടം. ഇതാണ് മംഗലവാര്‍ത്താ പള്ളി. കന്യകാമാതാവിന്റെ 20 തരം പ്രതിമകള്‍ ഇവിടെയുണ്ട്. 20 രാജ്യത്തുണ്ടാക്കിയത്. 20 വേഷത്തില്‍. ചിലങ്കയണിഞ്ഞ തായ്‌ലാന്‍ഡിലെ മാതാവ് ആരിലും കൗതുകമുണര്‍ത്തും. തൊട്ടടുത്താണ് യൗസേപ്പിതാവിന്റെ പള്ളിയും പണിശാലയും. വിശുദ്ധ ഔസേപ്പിന്റെ വിവാഹവും മരണവുമെല്ലാം ഇവിടെ ആലേഖനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

യേശു കാറ്റിനെയും തിരമാലകളേയും ശാന്തമാക്കുകയും ജലത്തിനു മീതേ നടക്കുകയും ചെയ്ത ഗലീലി കടല്‍ത്തീരത്തേക്കാണ് ഇനി യാത്ര. യേശു തന്റെ ശിഷ്യന്മാരെ കണ്ടെത്തിയത് ഇവിടെ വെച്ചായിരുന്നു. ഒരു തടാകത്തിന്റെ മാത്രം വലുപ്പമുള്ള (151 അടി ആഴം, ആറു മൈല്‍ വീതി, 12 മൈല്‍ നീളം) ഈ കടലിലൂടെ ഒരു യാനത്തില്‍ അരമണിക്കൂര്‍ നീളുന്ന ഒരു യാത്രയുണ്ട്. ഒരു തീര്‍ഥാടകനും അതു മറക്കില്ല. വഞ്ചിക്കാരന്‍ ശുദ്ധമലയാളത്തില്‍ അക്ഷരസ്ഫുടതയോടെ 'അക്കരയ്ക്കു യാത്ര ചെയ്യും സിയോന്‍ സഞ്ചാരീ..' എന്നു പാടിക്കൊണ്ടാണ് ഞങ്ങളെ തിരകള്‍ക്കും കാറ്റിനും മീതേക്കൂടി നയിച്ചത്. നദീതീരത്താണ് തിബേരിയൂസ് നഗരം. ആധുനികതയുടെയും പൗരാണികതയുടെയും സങ്കലനമായ ഒരു വിചിത്രനഗരം. അവിടത്തെ റെസ്റ്റാറന്റുകളില്‍ കിട്ടുന്ന മീന്‍ പൊരിച്ചതിനു പോലും ബിബ്ലിക്കല്‍ പേരാണ്: 'സെന്റ് പീറ്റര്‍ ഫിഷ്'.

അവിടെ നിന്ന് കഫര്‍ണാം എന്ന യേശുവിന്റെ നഗരത്തിലെത്തുമ്പോള്‍ നിരവധിയുണ്ട് കാഴ്ചകള്‍. യേശു സെന്റ് പീറ്ററിന്റെ അമ്മായിയമ്മയെ സുഖപ്പെടുത്തിയ സ്ഥലം, വിശുദ്ധ പത്രോസിന്റെ ഭവനം, ഗിരിപ്രഭാഷണം നടന്നയിടം, തകര്‍ന്ന സിനഗോഗുകള്‍, സുവിശേഷങ്ങള്‍ ആലേഖനം ചെയ്ത പള്ളി (*സുിരസ ്ശ ഏവസ്ഥറഹറുലവീ) എന്നിങ്ങനെ കാഴ്ചകളുടെ പരമ്പര. അയ്യായിരം പേരെ അഞ്ചപ്പവും രണ്ടു മീനും കൊണ്ട് വിരുന്നൂട്ടിയ വരപ്രസാദത്തിന്റെ സ്മരണയില്‍ അവിടത്തെ പള്ളിയില്‍ അഞ്ചപ്പവും രണ്ടുമീനും ആലേഖനം ചെയ്ത അള്‍ത്താര.

കാഴ്ചകളുടെ മൂന്നു ദിവസം കടന്നു പോയി. സമുദ്രനിരപ്പില്‍ നിന്ന് 1800 അടി ഉയരത്തിലുള്ള താബോര്‍ മലയിലാണ് ഈ നാലാം പകല്‍ തുടങ്ങുന്നത്. ഇവിടെ വെച്ചാണ് ശിഷ്യന്മാര്‍ നോക്കി നില്‍ക്കെ യേശു മോശയോടും ഏലിയാ പ്രവാചകനോടുമൊപ്പം രൂപാന്തരപ്പെട്ടത്. രൂപാന്തരീകരണത്തിന്റെ പള്ളി (ഏമീാഹരമ ്ശ ഠിമൃീശഹഷുിമറഹ്ൃ) യിലെ പ്രധാന അള്‍ത്താരക്കു മുന്നില്‍ യേശുവിന്റെ കാല്‍പ്പാടുകള്‍ പതിഞ്ഞ സ്ഥലം പ്രത്യേകം പരിരക്ഷിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

ഇസ്രായേലിന്റെ പടിഞ്ഞാറേ അറ്റത്തുള്ള മെഡിറ്ററേനിയന്‍ നഗരമായ ഹൈഫ മെറ്റാരു ദൃശ്യവിസ്മയം. ഹാംഗിങ് ഗാര്‍ഡനും മെഡിറ്ററേനിയന്‍ കടലും തുറമുഖവും പുരാതനമന്ദിരങ്ങളുമുള്ള ഹൈഫ ബഹായികളുടെ തലസ്ഥാനമാണ്. ദൈവത്തിന്റെ മുന്തിരിത്തോപ്പിലേക്ക് -കര്‍മ്മല മലയിലേക്ക്- പോകും മുമ്പ് ഹൈഫ കടക്കണം. ഏലിയാ പ്രവാചകന്‍ ഒളിച്ചു താമസിച്ച ഗുഹയും സ്റ്റെല്ലാ മേരീസ് ദേവാലയവുമാണ് കര്‍മ്മലമലയിലെ കാഴ്ചകള്‍. ബെത്‌ലഹേമിലേക്കുള്ള പ്രയാണത്തില്‍ ഹൈഫയും കര്‍മലയും പ്രധാനകേന്ദ്രങ്ങളാണ്.

യേശു പിറന്ന നാട്ടില്‍ -ബെത്‌ലഹേമില്‍- ഞങ്ങളെത്തുകയാണ്. വിശുദ്ധനാട് തീര്‍ഥാടനത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനഘട്ടം. പലസ്തീനിലാണ് ബത്‌ലഹേം എന്ന ദാവീദിന്റെ പട്ടണവും തിരുപ്പിറവി ദേവാലയവും. ലോകത്തിലെത്തന്നെ ഏറ്റവും പഴയ ദേവാലയം. നാലാം നൂറ്റാണ്ടിലെ മൊസൈക്ക് തറ പോലും അതുപോലെ സംരക്ഷിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. പ്രധാന അള്‍ത്താരക്കടുത്ത് യേശു പിറന്ന സ്ഥലം. ഒരു നക്ഷത്ര ചിഹ്നവും 'ഇവിടെ കന്യകാ മറിയത്തില്‍ നിന്നു യേശു ജനിച്ചു' എന്ന വാചകവും കാണാം. എന്നും നിന്റെ തല കുനിഞ്ഞു തന്നെ ഇരിക്കട്ടെ എന്ന സന്ദേശം പോലെ, തല കുനിച്ചു മാത്രം പ്രവേശിക്കാവുന്ന അഞ്ചടി പൊക്കമുള്ള വാതില്‍ സഞ്ചാരികളെ സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നു. തളര്‍വാതരോഗിയെ സൗഖ്യപ്പെടുത്തിയ ബെദ്‌സെദാ കുളം, കന്യകാമാതാവ് ജനിച്ച സ്ഥലത്തെ വിശുദ്ധ അന്നയുടെ ദേവാലയം എന്നിവയും വിശ്വാസികളെ കാത്തിരിക്കുന്നു.

കുരിശിന്റെ വഴിയിലേക്കാണ് ഞങ്ങളുടെ പ്രയാണം. പിലാത്തോസിന്റെ അരമനയില്‍ വെച്ച് കുറ്റക്കാരനായി വിധിക്കപ്പെട്ട യേശു കുരിശു വഹിച്ച് സഞ്ചരിച്ച സ്ലീവാപാത. കുരിശേന്തിയും ഗാനങ്ങള്‍ ആലപിച്ചും എപ്പോഴും വിവിധ ദേശക്കാര്‍ ഈ പാതയിലുണ്ടാവും. ഭൂനിരപ്പില്‍ നിന്ന് 45 അടി മാത്രം ഉയരത്തിലുള്ള ഈ കുന്നാണ് ഗോല്‍ഗോത്ത -തലയോടിടം. 14 സ്ഥലങ്ങലുള്ള കുരിശിന്റെ വഴിയിലെ 12ാം സ്ഥലമാണ് രക്ഷാകരസന്ദേശം മുഴങ്ങുന്ന ദിവ്യസ്ഥലം -യേശു കുരിശില്‍ മരിച്ച സ്ഥലം. അവിടെ നനമ്രശിരസ്‌കരായി ഞങ്ങള്‍ നിന്നു. കുരിശില്‍ നിന്നിറക്കി സുഗന്ധദ്രവ്യങ്ങള്‍ പകര്‍ന്ന് യേശുവിന്റെ ശരീരം കിടത്തിയ സ്ഥലം ഇപ്പോഴും സുഗന്ധദ്രവ്യങ്ങള്‍ പൂശി സൂക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്.

വിശ്വാസവഴിയിലെ ഏറ്റവും തിരക്കേറിയ സ്ഥലം തിരുവുത്ഥാനം നടന്ന ഗുഹയാണ്. തിരുക്കല്ലറയിലും ഗുഹയിലും ഇറങ്ങി പ്രാര്‍ഥിക്കാം. വിലാപമതിലിലും നല്ല തിരക്കുണ്ട്. യഹൂദര്‍ തലയിടിച്ചു വിലപിച്ചു പ്രാര്‍ഥിക്കുന്ന സ്ഥലമാണ് വിലാപമതില്‍. അവിടെ സദാ യഹൂദവേഷമണിഞ്ഞവരുടെ നീണ്ട നിര. മതില്‍ വിടവുകളില്‍ നിറയെ അപേക്ഷകളും ഉപകാരസ്മരണകളും തിരുകിവെക്കുന്നതു കാണാം. 200 അടി നീളവും 90 അടി ഉയരവുമുള്ള മതില്‍ മുന്നില്‍ ഉയര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നു. അവിടെ പ്രവേശിക്കണമെങ്കില്‍ കിപ്പായോ (യഹൂദത്തൊപ്പി) ധരിക്കണം. ബഥനിയയിലെ വിശുദ്ധ ലാസറിന്റെ പള്ളിക്കു സമീപം ഒരു മുസ്ലിം പള്ളിയുമുണ്ട്. അതിനരികെയാണ് ലാസറിനെ ഉയിര്‍പ്പിച്ച ഗുഹ.

ദിവസങ്ങള്‍ കടന്നു പോയിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ ജെറുസലേമിലാണ്. സമുദ്രനിരപ്പില്‍ നിന്നും 750 മീറ്റര്‍ ഉയരത്തില്‍ ഏഴു പ്രവേശന കവാടങ്ങളോടു കൂടി സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന നഗരം. രക്ഷകന്‍ സുവര്‍ണകവാടം കടന്ന് ജെറുസലേമിലേക്ക് വരുമെന്ന് യഹൂദരും മുഹമ്മദ് നബി സ്വര്‍ഗത്തിലേക്ക് കയറിപ്പോയത് ഇവിടെ നിന്നാണെന്ന് മുസ്ലിങ്ങളും വിശ്വസിക്കുന്ന സ്ഥലം. യേശു ആസന്നഭാവിയില്‍ വരാനിരിക്കുന്ന ദുരന്തം മനസ്സിലാക്കി ജെറുസലേമിനെ ഓര്‍ത്തു വിലപിച്ച സ്ഥലം ഇവിടെത്തന്നെ. ആ സ്ഥലത്താണ് ഇപ്പോള്‍ കണ്ണുനീരിന്റെ പള്ളി നില്‍ക്കുന്നത്. കണ്ണുനീര്‍ത്തുള്ളിയുടെ ആകൃതിയിലുള്ള പള്ളി.

ഒലിവു മലയുടെ വടക്ക് ഗെദ്‌സമേന്‍ തോട്ടത്തിലേക്ക് ഞങ്ങള്‍ യാത്ര തുടര്‍ന്നു. വിശുദ്ധസ്ഥലങ്ങളില്‍ വെച്ചേറ്റവും മനോഹരമായ പ്രദേശം. പ്രാര്‍ഥനക്കും വിശ്രമത്തിനും യേശു തിരഞ്ഞെടുത്തത് ഈ സ്ഥലമാണ്. മൂവായിരം വര്‍ഷം പഴക്കമുള്ള മരങ്ങളുണ്ട് ഇവിടെ. സുകൃതം ചെയ്ത പുണ്യവൃക്ഷങ്ങള്‍. അവ യേശുദേവനെ നേരില്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ടാവണം. അന്ത്യ അത്താഴത്തിന് സെഹിയോന്‍ ഊട്ടുശാലയിലേക്ക് യേശു പോയത് ഇവിടെ നിന്നാണ്. ശിഷ്യന്മാരോട് ഉണര്‍ന്നിരിക്കാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടതും എന്നാല്‍ അവര്‍ ഉറങ്ങിപ്പോയതും ഇവിടെ വെച്ചാണ്. ഒരു ചുംബനത്തിലൂടെ യൂദാസ് ദൈവപുത്രനെ ഒറ്റിയതും ഇവിടെ വെച്ചത്രെ. ഗദ്‌സെമേന്‍ തോട്ടത്തിലെ പള്ളിയുടെ അള്‍ത്താരക്കു മുന്നില്‍ യേശു മുട്ടു കുത്തി പ്രാര്‍ഥിച്ച പാറ ഇപ്പോഴുമുണ്ട്. അവസാന അത്താഴം നടന്ന സെഹിയോന്‍ മാളിക തൊട്ടപ്പുറത്ത്. പള്ളിക്കു മുകളില്‍ പത്രോസ് മൂന്നു വട്ടം യേശുവിനെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞപ്പോള്‍ കൂവിയ കോഴിയുടെ രൂപം വഹിക്കുന്ന കുരിശ്.

മോശ ദൈവത്തെ ദര്‍ശിച്ച സീനായ് മലയിലെ സെന്റ് കാതറിന്‍സ് മഠത്തില്‍ ദൈവം പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട മുള്‍പ്പടര്‍പ്പ് ഇപ്പോഴുമുണ്ട്. ഒരു വിദൂരഭൂതകാലത്തിന്റെ ദൈവീകദൂതുപോലെ. സീനായ് മല കൂടി കണ്ട് വിശുദ്ധയാത്രയിലെ അവസാനത്തെ ചുവടും പൂര്‍ത്തിയാക്കി മടങ്ങുമ്പോള്‍ തീര്‍ഥാടകരില്‍ ആത്മനിര്‍വൃതിയുടെ തിളക്കവും പ്രസാദവും.

വിശുദ്ധലോകത്തെ എന്റെ സഞ്ചാരം ഒരു ആത്മാന്വേഷണം പോലെയായിരുന്നു. ദേവഭൂമിയുടെ ചിത്രങ്ങളെടുക്കാന്‍ നിയോഗം ലഭിച്ചവനെപ്പോലെ ഞാന്‍ ഓടി നടന്നു ചിത്രങ്ങള്‍ പകര്‍ത്തി. തൃപ്തി വരാതെ. ദൈവീകസാന്നിധ്യമുള്ള ദൃശ്യങ്ങള്‍. അവയിലൂടെ എന്റെ ക്യാമറ നിറുത്താതെ ചലിച്ചു. പല ദേശക്കാര്‍, ഭാഷക്കാര്‍, വിശ്വാസക്കാര്‍. അവരുടെ മുഖങ്ങളിലെ ആത്മീയസംതൃപ്തി എന്നെ അതിശയിപ്പിച്ചു. അഞ്ചാം സുവിശേഷത്തിന്റെ സാക്ഷാല്‍ക്കാരം പോലെ.

യാത്രയിലെ കാഴ്ചകള്‍ ഈ ഫ്രെയിമുകള്‍ക്കു പകര്‍ത്താവുന്നതിനേക്കാള്‍ എത്രയോ സുന്ദരമായിരുന്നു. അനുഭവം അതിലേറെ തീവ്രവും. ചാവുകടലിലെ സമുദ്രസ്‌നാനം അത്തരത്തിലൊരനുഭവമായിരുന്നു. സമുദ്രനിരപ്പില്‍ നിന്നും 400 അടി താഴെയുള്ള ഈ കടലില്‍ ലവണസാന്ദ്രതയില്‍ ഞങ്ങള്‍ പൊങ്ങിക്കിടന്നു. മടക്കവഴിയില്‍ ഒരു ദിവസം ഈജിപ്തിലും തങ്ങി. ഹോട്ടലിലെ മുറിയില്‍ നിന്നാല്‍ രാത്രിയില്‍ നിലാവില്‍ ഇരുണ്ട നിഴല്‍ പോലെ പിരമിഡുകള്‍ കാണാം. മരിച്ച സംസ്‌കൃതികളുടെ ശവകുടീരങ്ങള്‍. വിശ്വാസത്തിന്റെ മഹാഗോപുരങ്ങള്‍. ആത്മീയതയുടെ വിശുദ്ധസാക്ഷാല്‍ക്കാരങ്ങള്‍. ഇതു പോലൊരു യാത്ര ഇനി എന്ന്? അറിയില്ല.

Text : Leen Thobias 

History of malayalam cinema(up to 2000's)

Kerala: The Legacy of Visual Culture

Even much before the arrival of cinema, the people of Kerala were familiar with moving images on the screen through the traditional art form ‘tholpavakkuthu’ (Puppet Dance). Usually exhibited at festivals of village temples, ‘tholpavakkuthu’ uses puppets made of leather with flexible joints. These joints are moved using sticks and the shadow of these moving puppets are captured on a screen using a light source from behind, creating dramatic moving images on the screen. Stories from the mythology were told so, with accompanying dialogues and songs with traditional percussions like the Chenda. ‘Tholpavakkuthu’ uses some of the techniques widely used in cinema like the close-ups and long-shots.

Apart from the art of ‘tholpavakkuthu’, which exhibits the nature of cinema, many of the folk arts and classical dance forms like ‘Kuthu’, ‘Koodiyattam’ and ‘Kathakali’ exhibits very high visual qualities in their form. My be this legacy of Kerala’s visual culture lead the filmmakers of Kerala to take up cinema in a different way, rather than mere plain story telling, than anywhere else in India, and the people of Kerala to appreciate them.

The Silent Era

The first Malayalam cinema was produced and directed by, J C Daniel, a dentistby profession who didn't had any prior experience with cinema. His film Vigathakumaran was released in 1928, but failed economically. But it is notable that while mythological films ruled all over the Indian cinema arena, J C Daniel had the courage to produce the first ever Malayalam film with a social theme. The economic failure of Vigathakumaran discouraged him from producing further films.

The ill luck of Malayalam cinema continued. The second film Marthandavarma based on a novel of the same name by C V Raman Pillai, was produced by Sunderraj in 1933. But due to a legal confrontation regarding the rights of the film, the producer had to withdraw the film from cinema halls after few exhibitions. Had it not been for the legal embargo, the film would have had a great impact on the cinema of South India. By Marthandavarma the history of silent Malayalam cinema too came to an end.

Balan: The First Talkie

Indian cinema had already entered the talkie age even before Marthandavarma was released. Balan, the first Malayalam cinema with a sound track was released in 1938. Produced by Tamilian, T R Sunderam at the Modern Theatres, Balan was directed by Notani. A melodramatic film, with more Tamil influence than Malayalam, Balan featured the struggle of two orphaned children, Balan and his younger sister, oppressed and exploited by their evil stepmother until they are rescued by a kindly lawyer. Even though this film could be considered irrelevant in artistic sense, its economic success created a base to the Malayalam film industry. Followed by the success of Balan, Jnambika was released in 1940. After Prahlada (1941), Kerala had to wait till 1948 for the next film. Nirmala (1948) directed by P J Cheriyan explored the possibility of music and songs in Malayalam cinema. Legendary Malayalam poet, G Shankara Kurup penned the lyrics for this film. Thus song-dance sequences became an essential ingredient for commercial success in Malayalam cinema.

Inspired from an imported film - Life of Christ - Phalke started mentally visualising the images of Indian gods and goddesses. What really obsessed him was the desire to see Indian images on the screen in a purely Swadeshi venture. He fixed up a studio in Dadar Main Road, wrote the scenario, erected the set and started shooting for his first venture Raja Harishchandra in 1912. The first full-length story film of Phalke was completed in 1912 and released at the Coronation cinema on April 21, 1913, for special invitees and members of the Press. The film was widely acclaimed by one and all and proved to be a great success.

It is notable that none of the Malayalam films that came before the independence of India reflected the mood of the struggle for independence and also the film that came after independence and the early 1950s reflected that torrid period of Kerala, where the Communist upspring was taking place changing the entire social climate of the State. Cinema continued to be dramas happening in a totally artificial and alien world.   

Jeevithanouka - 1951
(The boat of life)

Jeevithanouka was a turning point for Malayalam cinema. This highly dramatic musical film, which narrated the story of ego clashes in a joint family, was mainly directed towards the women audience. Jeevithanouka was a huge success, and can be considered as the first 'super hit' of Malayalam cinema. Thikkurishi Sukumaran Nair, an actor from the stage, became the first 'superstar' of Malayalam cinema after the success of the film. But this success had also an adverse effect on Malayalam cinema. Films that were produced after Jeevithanouka were made according to this success formula, and nothing creative was seen for a long time. Superstars took over the driver's seat and directors were forced to the background.

Ramu Karyat

Acclaimed as an innovator of Malayalam cinema of the 1950s to the 1970s, Ramu Karyat (1927-79), is one of the protagonists of Kerals People's Art Club in the domain of the communist IPTA. After Neelakuyi in 1954, he shot Minnaminungu (The Firefly) in 1957, a path breaking film of Malayalam cinema. Thoppil Bhasi's famous play Mudiyanaya Puthran (The Prodigal Son) was filmed by Ramu Karyat in 1961. This film featured Satyan, a specialist in 'macho' roles, which is a convincing melodrama about the irresponsibility of a self-centered young man who deliberately sinks into anti-social behaviour before being reconciled with life by the love of a young 'untouchable' girl and by the warmth of a group of workers. After Moodupadam (1963), a social film about the relationship between three major religious faiths of the State, Hindu, Christian and Muslims, Ramu Karyat made Chemmeen a definite turning point in Malayalam cinema.

P Bhaskaran

P Bhaskaran started as a lyricist for the film Chandrika and made his directorial debut with Ramu Karyat as a co-director and an actor in Neelakuyil. He attempted hard-hitting realism in his earlier films but later works were mainly love stories and melodramas with social concerns. Some of his memorable films are Rarichan Enna Pauran (1956), set in the neo-realistic vein of Newspaper Boy, Anveshichu Kandethiyilla (1967) and Irutinte Atmavu (1967).

A Vincent

A Vincent joined Gemeni Studio, Chennai as an assistant cameraman in 1947. He handled camera for the path-breaking film Neelakuyil. He made his directorial debut with Bhargavinilayam (1964), based on story by renowned Malayalam writer Vikom Muhammad Basheer. Nadi (1969) won him the State award and Thulabharam (1968) the National award for second best film.

Neelakuyil - 1954
(The Blue Cuckoo)

Through Neelakuyil Malayalam cinema for the first time had an authentic Malayalam story. The story for Neelakuyil was penned by renowned Malayalam writer Uroob and directed by the duo of P Bhaskaran and Ramu Karyat. This melodramatic film dealt with the issue of untouchability in the society. Satyan and Miss Kumari were elevated to stardom after the huge success of this film. Malayalam film music till then were cheap imitations of Hindi and Tamil film music, also came up with original Malayalam tunes through this film. The lyrics written by P Bhaskaran were arranged by K Rghavan, influenced by Malayalam folk music, which became popular among the masses. This was also the first Malayalam film to be shot outdoors. Neelakuyil announced the presence of Malayalam cinema in Indian film arena.

Newspaper Boy - 1955

Newspaper Boy (1955) was the reflection of neo-realism in cinema, which became popular all over the world. This film was a result of extreme hard work by a group of college students. Newspaper Boy was directed by P Ramadas, who was totally new to cinema and almost all technical works were handled by amateur students. This film was distributed some months before Satyajith Ray's Pather Panchali came out. This film narrated the sad story of a printing press employee and his family reeling through poverty. He dies of extreme poverty and illness, which forces his children to stop their education. His elder son Appu leaves to Madras in search of a job. Failing to secure a job there, he returns and decides to take up the job of a newspaper boy.

Towards New Sensibilities

Even though Malayalam cinema right from the first talkie, Balan ventured into social themes instead of cosmetic dramas from Hindu Mythology, like anywhere else in India, they stood far away from social realities. While cinema elsewhere in the world, except India, took big leap forward in devising new cinematic forms making cinema an art form by itself, the Indian filmmakers right from the beginning considered cinema as a platform for combining all the art forms available in India. This was the concept about cinema even among the leading film critics then. Malayalam cinema was no exception in this regard. The first International Film Festival of India held in 1952 opened up the window to a new world of cinema to the Indian filmmakers. For the first time they understood that cinema has advanced much further than the make-belief Hollywood films, which were the only source of foreign films then. Films like Bicycle Thief, which was shown for the first time in India compelled a new generation of filmmakers to take a new path of filmmaking. Satyajit Ray’s Pather Panchali triggered the movement, which was taken up by other new generation filmmakers in Northern India.

Malayalam cinema too took a new path during the mid 1950s towards more down-to-earth social realities, rather than cosmetic social dramas. But this change in sensibility was not due to the effect of world cinema on them, as the Malayalee filmmakers were virtually absent at the film festival. Hence, even though Malayalam cinema became more sensible during the mid 1950s, it had to wait till the mid 1970s, till the new breed of FTII trained filmmakers started filmmaking, for Malayalam cinema to become ‘real cinema’.

In fact, it was the powerful movement that happened in Malayalam literature spearheaded by literary giants like Thakazhi Shivashankara Pillai, Viakom Muhammad Basheer and M T Vasudevan Nair and the ‘Library Movement’ which coincided with it became the real factor for this changes in Malayalam cinema. Also the strong presence of playwrights like N Krishna Pillai, C J Thomas, C N Shreekhantan Nair, G Shankara Pillai and K T Muhammad opened up new vistas in the field of stage plays. Dramas of Thoppil Bhasi like Ningalanne Communist Aakki, Survey Kallu and Mudiayanaya Puthran created ripples in the society. Malayalam cinema, which followed these footsteps but couldn’t create its own cinematic form and remained as novels and dramas.

The Growth: 1960s

After the success of Neelakuyil, films with authentic Malayalam stories set in the backdrops of Kerala villages started arriving. Minnaminingu directed by Ramu Karyat and Rarichhan enna Pouran by P Bhaskaran were noted films produced during the late 1950s. Takazhi Shivashankara Pillai's famous novel Randidangazhi was also seen on the silver screen.

In 1961 Kandam Bacha Coat, the first full-length colour film in Malayalam was released. This was an adoption of a famous social drama. Bhargavi Nilayam (1964) directed by A Vincent is a notable film of this period. This was a cinematic adoption of renowned Malayalam writer Vykom Muhammad Basheer's novel. Vincent also directed some of the best films of early ages like Murapennu, Nagarame Nandi, Asuravithu and Thulabharam. Irutinte Athmavu directed by P Bhaskaran, based on M T Vasudevan Nair's story, gave a new face to superstar Prem Nazir, who till then was seen only in romantic hero's role.

Chemmeen - 1965
(Prawn)

Chemmeen (1965) directed by Ramu Karyat was the first South Indian film to bag the President's Golden Lotus Award for the best film. Based on a famous novel of the same name by renowned Malayalam writer Takazhi Shivashanakara Pillai, Chemmeen pioneered the growth of Malayalam cinema in technical and artistic aspects. It brought together some of the best technical talents then available in India, Salil Chowdhari (music), Markes Burtly (cinematography) and Hrishikesh Mukhargee (editing). It also had a huge star cast.

Post-Chemmeen Era

The post-Chemmeen Malayalam cinema arena saw an upsurge in quality films, mainly based on literary works of some of the best writers of Kerala. After Chemmeen, Ramu Karyat directed Ezhu Rathrikal which narrated the story of the down trodden. The renowned Malayalam writer M T Vasudevan Nair made his film debut by writing screenplay for Murapennu. Directed by A Vincent, Murapennu was a landmark film. Oolavum Theeravum by P N Menon announced the revolutionary changes Malayalam cinema was about to witness in the early 1970s. A new generation of filmmakers who realized the uniqueness of the language of this medium, ventured into a different kind of cinema. This film could be considered as the bridge between the two eras of Malayalam cinema.

Here onwards Malayalam cinema got split into two distinct streams, one that considered cinema’s artistic qualities as its primary objective, which kept away all the formulas of popularity and the other the crass commercials, which took into consideration only the possibilities to entertain the mass and spin money.

The Malayalam New Wave

The growth of film society movement and the screenings of world classics forced a drastic change in Malayalee film sensitivity during the early 1970s. A new movement often termed as the 'New Wave Malayalam Cinema' or the 'Malayalam Parallel Cinema' emerged. Adoor Gopalakrishnan made his first film Swayamvaram in 1972, which made Malayalam cinema noticed at International film arena. G Aravindan through his Uttarayanam in 1974 accelerated this radical change in Malayalam cinema.

Another major stream of Malayalam cinema that appeared during the 1970s, which was a synthesis of the highly commercial popular cinema and the parallel cinema from which the masses always stayed away, was the 'middle-stream cinema'. These films, mainly from directors like K G George, Padmarajan and Bharathan, had meaningful themes but had popular forms of presentation and had influenced a generation of film viewers.  

Film Society Movement in Kerala

The Film Society Movement, which started in 1960s and gained momentum during the 1970s, brought in a new consciousness about cinema as an art form and stood for a different kind of cinema, which was termed as 'parallel', 'newwave' or 'art' cinema. Contrary to other parts of India, this movement was never an urban phenomenon, but something that cut across all terrains and sections of society. At a point of time, the great classics of World Cinema reached even the rural Kerala and discussions on them were held at the layman's level.

The 'Chitralekha Film Society' formed under the leadership of Adoor Gopalakrishnan and Kulathoor Bhaskaran Nair in 1965 at Trivandrum, was the first Film Society in Kerala, though even before this there was an attempt at Trissur to form a Film Club, namely the Trissur Film Club in 1955. 'Chitralekha' also did work towards formation of Film Societies in Schools and Colleges and also succeed in setting up a film studio of its own. Soon Film Societies were formed at other parts of Kerala.

The Naxalbari agitations, student revolt in Paris, Vietnam war and the hippie movement formed the general ambience of the 1970s. This agitated environment combined with Malayalam literary scene, which was already vibrant with the new 'modernist' ideas became the foundation for the spread of Film Societies all over Kerala during the 1970s. More that a hundred Film Societies sprouted all over Kerala, of which some of them have completed more than 25 year now. Even today, Kerala has the largest number of Film Societies in India and still trying to create awareness about cinema as a serious art form.

Among the Film Societies of Kerala, the 'Odessa' experiment, started by John Abraham, stands apart from all the experiments in various ways. It never had a formal / legal structure or any political backing. Its attempt was to attack the problem comprehensively at all levels - exhibition, distribution and production, by ensuring people's participation in all its activities. But with the untimely demise of John Abraham, 'Odessa' movement started waning.

International Film Festival of Kerala

Started a decade ago, the International Film Festival of Kerala, now held permanently at Trivandrum, has grown into one of the best in India and a notable one in the international circuit. Apart from showcasing the latest and classics of world cinema, IFFK also becomes the forum for open discussions on cinema. IFFK also has a competition section for Asian, African and Latin American films. IFFK is conducted during the month of December every year by the State run Kerala Chalichatra Academy.

Malayalam Mainstream Cinema

Popular cinema of Malayalam rarely tried to adopt the language of cinema till the 1980s. Delivering highly dramatic dialogues and singing and dancing in a set that resembled a stage were the widely accepted format of Malayalam commercial cinema.

Joshi, whose earlier films like Moorkhan (1980), Raktham (1981) and Sambhavam (1981) were all made in the same old format pioneered this change of form of Malayalam commercial cinema with his later films like New Delhi (1987), Nair Saab (1989) and Pathram (1999). With Joshi, Malayalam cinema too entered into an era of technically superior films.

Priyadarshan who started with slapstick comedies like Poochakkoru Mookkuthi (1982) slowly transformed his form to a more serious one. Sentimental stories with a coating of humour became his trademark. His collaboration with Mohanlal created some of the all time hits of Kerala like Thalavattam (1986), Chitram (1988), Kilukkam (1991) and Kaalapani (1995).

Fazil created a narrative style of his own, and created super hits without the help of superstars. He introduced many newcomers to Malayalam cinema, most of them later became stars. His first film Manjil Virinja Pookkal (1980) itself established him as one of the most noted director of commercial Malayalam Cinema. This film also saw the birth of a greater and later superstar, Mohanlal. Films like Ente Mammattikkuttyammkku (1983), Nookketha Doorathu Kannum Nattu (1983), Ente Sooryaputhrikku (1991) and Manichitrathazhu (1993) were all trend-setting films.

I V Sasi started with Ultsavam (1975), a small-budget film with no big stars. Since his film form has undergone several transformations and succeeded in almost all of them. His Avalude Raavukal (1979) was a milestone in the history of popular cinema in Kerala. But when many soft-porn movies started arriving on this format, I V Sasi started with star-studded films like Angadi (1980). A series of big-budget films came from him after the huge success of Angadi. While his films like Trishna (1981), Raagam, Anubandham and Aalkkuttathil Thiniye (1984) with screenplay of M T Vasudevan Nair where artistically superior, films like Ee Nadu (1982), Vartha and Aavanazhi (1986) with screenplays of T.Damodaran were made with a political flavour. I V Sasi's film 1921 (1988), a historical, stands apart.

Balachandra Menon is a cinema-journalist turned director, who has made several popularly acclaimed films like Ishtamanu Pakshe.. (1980), Karyam Nisaram (1983), Prashnam Gurutharam (1983) and April 18 (1984). These films are mostly humorous films with down to earth characters. With Achuvettante Veedu (1987) he tried to take a new path and Samantharangal (1997) was critically acclaimed and won him the Nation award for best actor.

Films of Satyan Antikadu have won popular acclaim even while making socially relevant films. Whenever Satyan Antikadu paired up with Sreenivasan as the scriptwriter, Malayalam cinema received films with social relevance and down to earth characters like T P Balagopalan M A, Gandhinagar Second Street, Sanmanasullavarkku Samadhanam and Naadoodikkattu.

Kamal started with Mizhineerppookkal (1986) and is one of the biggest presence in Malayalam popular cinema with almost all his films becoming commercial successes.

Some of the other directors who have guaranteed commercial success are Rajasenan, Vinayan, Bhadran, Anil Babu, Thambi Kannanthanam and T S Suresh Babu.

With Prem Nazir leaving the limelight of Malayalam cinema, the concept of superstar-centred cinema also disappeared for a short while. But 1980s saw birth of new superstars, and the entire film industry revolved around these stars. Ignoring the films with more than life characters, which made them the superstars they are today, Mammootty and Mohanlal are two great actors, who have proven their ability whenever they have got chance. Mammootty excelled in his verity roles of Yavanika, Yathra", Thaniyavarthanam, Vidheyan, Mathilukal and Oru Vadakkan Veeragaatha. Mohanlal with his natural and original style excelled in films like Kireedam, Vaastuhara, Vaanaprastham, Kalapaani and Bharatham. Malayalam cinema has also received some of the best actors of Indian cinema like Gopi, Nadumudi Venu, Thilakan and Murali.

Producer Appachan of 'Navodaya Productions' is distinguished as a pioneer of technical experiments in Malayalam cinema. He is the producer of the first cinemascope film of Malayalam cinema Thacholi Ambu (1978), first 70 mm film Padayottam (1982) and India's first 3-D film My Dear Kuttychathan (1984).

The first Indian film shot and exhibited in digital format, Moonnamathoral gets released in 2006.

Malayalam in 2000's

Even though the new millennium started with Malayalam cinema facing threats never seen before, it seems to have over come them within few years. When, the emergence of cable television along with other factors threatened the very existence of commercial cinema, soft-porno films, often termed 'Shakeela films'- Shakeela being the name of the actress who filled the silver screen during those period- filled up the cinema halls and became commercial successes. Malayalam cinema managed a comeback with several meaningful commercials and the 'Shakeela films' slowly disappeared.

Apart from Adoor Gopalakrishnan's Nizhalkkuthu (2003) it was T V Chandran with his various films who filled up the Parallel Cinema arena. Films of newcomers and non-resident filmmakers like Murali Nair, Satish Menon, Liji Pullapilly etc. were also shown and widely discussed. Other new directors who emerged during the last few years was Rajiv Vijayaraghavan and Sharath.

Commercial success of film like Kamal's Perumazhakalam and Blessy's Kazhcha has given a new birth to the middle-path stream of Malayalam cinema. New directors like Pradip Nair (Oridam), M D Sukumaran (Ullam) and Albert (Kanne Madanguga) emerged with their socially relevant films.    

പ്രണയം പൂക്കുന്ന ദ്വീപ്‌

 കടലിനടിയില്‍ ഒരു സ്വപ്നലോകത്താണ് ഞങ്ങള്‍. ഞാനും നിനയും. കൈകാലുകളിളക്കി സ്വര്‍ണമുടിയിഴകള്‍ പറത്തി നീങ്ങുമ്പോള്‍ അവള്‍ മനോഹരിയായ ഒരു മത്സ്യകന്യകയെപ്പോലെ തോന്നി. അതോ പിടച്ചു നീന്തുന്ന പൊന്മീനോ! അനന്തമായ ജലരാശിയുടെ മഹാമൗനത്തിലൂടെയുള്ള സഞ്ചാരം.

മനുഷ്യനെ പേടിച്ച് പ്രകൃതി ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചതുപോലെയുണ്ട് ഈ ലോകം. കുന്നുകളും സമതലങ്ങളും പുല്‍മേടുകളും പൊന്തക്കാടുകളുമെല്ലാമുണ്ട്. പല നിറങ്ങളിലുള്ള പവിഴപ്പുറ്റുകളുടെയും ജലസസ്യങ്ങളുടെയും ഇടയിലൂടെ നിങ്ങുമ്പോള്‍ നമ്മെ തൊട്ട് പാഞ്ഞുപോവുന്ന എന്തെല്ലാം തരം മത്സ്യങ്ങള്‍! ചിലതിന് പെയിന്റിങ്ങുകളെ തോല്‍പ്പിക്കുന്ന വര്‍ണശോഭ. അല്ലെങ്കിലും പ്രകൃതി തന്നെയല്ലേ ഏറ്റവും വലിയ ചിത്രകാരി. ഈ ബംഗാരം ഉള്‍പ്പെടുന്ന ലക്ഷ്വദ്വീപുകള്‍ തന്നെ തെളിവ്. 4200 ചതുരശ്ര കിലോമീറ്റര്‍ വരുന്ന ലഗൂണുകളിലെ ജൈവസമ്പത്ത് ലോകത്തില്‍ തന്നെ അത്യപൂര്‍വമാണ്.

സത്യത്തില്‍ ജീവിത ബഹളങ്ങളില്‍ നിന്ന് കുതറിമാറി ഞങ്ങള്‍ ബംഗാരത്തേക്ക് ഒന്നു മുങ്ങുകയായിരുന്നു. ഏഷ്യന്‍ രാജ്യങ്ങളില്‍ ആന്റിക് ബിസിനസ്സാണ് എനിക്ക്. നൂറായിരം കാര്യങ്ങള്‍, നിരന്തര യാത്രകള്‍. ചൈന, തായ്‌ലാന്റ്, മലേഷ്യ, വിയറ്റ്‌നാം, മ്യാന്‍മാര്‍, മംഗോളിയ.... തിരക്കുകള്‍ വരിഞ്ഞുമുറുക്കിക്കളയും. പക്ഷേ, പണം കായ്ക്കുന്ന മരങ്ങളായി എപ്പോഴും കഴിയാനാവുമോ? യാത്രകള്‍ എന്നെ ഒരുപാട് മോഹിപ്പിക്കുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്.

കഴിഞ്ഞ ഡിസംബറില്‍ ബംഗാരം റിസോര്‍ട്ടില്‍ കോട്ടേജ് ബുക്കു ചെയ്യുമ്പോള്‍ ഇത്രയൊന്നും പ്രതീക്ഷിച്ചതല്ല. മുമ്പ് തങ്ങിയിട്ടുള്ള ആഡംബരം നിറഞ്ഞ ഉല്ലാസകേന്ദ്രങ്ങള്‍ പോലെയല്ല ഇത്. എയര്‍ കണ്ടീഷണറില്ല, നൂറുകണക്കിന് ചാലനുകള്‍ തിക്കിത്തിരക്കുന്ന ടി.വിയില്ല, പത്രമില്ല, ടാപ്പ് തുറന്നാല്‍ ഏതു നേരവും ചൂടുവെള്ളമില്ല. (ഇടവിടാതെ ചിലയ്ക്കുന്ന നശിച്ച മൂന്നു മൊബൈല്‍ ഫോണുകള്‍ ഞാന്‍ നേരത്തെ ഓഫാക്കിയിരുന്നു.)

എന്തൊരു സൈ്വരം. കണ്ണൊത്താദൂരം വരെ കടല്‍. കടല്‍ മാത്രം. പിന്നെ വെള്ളിമേഘങ്ങളുടെ അനന്താകാശം. കൊച്ചിയില്‍ നിന്ന് കിങ്ഫിഷര്‍ വിമാനത്തില്‍ അഗത്തിവരെയുള്ള യാത്രതന്നെ ഞങ്ങളെ ഹരംകൊള്ളിച്ചു. മേഘക്കീറുകള്‍ വഴിമാറുമ്പോള്‍ അങ്ങുതാഴെ കടല്‍പ്പരപ്പില്‍ ചെറുതുരുത്തുകള്‍. സ്വര്‍ഗത്തില്‍ നിന്ന് ചിതറിവീണ മരതകക്കല്ലുകള്‍ പോലെ. അവയ്ക്ക് അതിരിട്ട് വെള്ളമണല്‍പ്പരപ്പ്. ചുറ്റും തിരനുരയുന്ന ഇളംനീല ലഗൂണുകള്‍.

ഇവിടെ ഓലമേഞ്ഞ കോട്ടേജുകള്‍ മുക്കുവക്കുടിലുകളുടെ പരിഷ്‌കൃത രൂപമാണ്. കാവി പൂശിയ തറയോടുകള്‍ വിരിച്ച നിലം, മച്ച്, ലൈറ്റുകള്‍, ഫാന്‍, രണ്ട് കട്ടിലുകള്‍, കിടക്ക, തലയിണ, കസേരകള്‍, കുളിമുറി... സൗകര്യങ്ങള്‍ വളരെ ലളിതം. പക്ഷേ, നല്ല വൃത്തിയും വെടിപ്പും. ആഡംബരമായി പറയാമെങ്കില്‍ ഒരു മിനിഫ്രിഡ്ജുമുണ്ട്. ഉമ്മറത്ത് ചൂരല്‍ക്കസേരയില്‍ ചാരിക്കിടന്നാല്‍ വെയിലിന്റെയും കടലിന്റെയും കയറ്റിറക്കങ്ങള്‍ കാണാം.

പെട്ടെന്ന് ഞാന്‍ ഷാങ്ഹായിയും ഹോങ്‌കോങ്ങും ഓര്‍ത്തു. ആഘോഷങ്ങള്‍ ഒടുങ്ങാത്ത ആ മഹാനഗരങ്ങള്‍ എത്ര അകലെയാണ്. ശരിക്കും പ്രകൃതിയിലേക്കുള്ള മടക്കമാണിത്.

തെങ്ങിന്‍തോപ്പുകള്‍ നിറഞ്ഞ 120 ഏക്കറാണ് ബംഗാരം. അലസമായി ചുറ്റിനടന്നുകാണാന്‍ രണ്ടുമണിക്കൂര്‍ മതി. ഉച്ചഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് ഞങ്ങള്‍ നടക്കാനിറങ്ങിയതാണിപ്പോള്‍. ഇളംകാറ്റ് തെങ്ങോലകളില്‍ കൂടുവെക്കുമ്പോള്‍ ഇതൊരു രസമാണ്. ചൊരിമണലില്‍ നിന നടക്കുന്നതുപോലും നൃത്തംവയ്ക്കുംപോലെയാണ്. ഇവിടെ കുത്തിനോവിക്കുന്ന തുറിച്ചു നോട്ടങ്ങളില്ല. ബംഗാരത്ത് സഞ്ചാരികളും റിസോര്‍ട്ട് ജീവനക്കാരും മാത്രമേയുള്ളൂ. വെയില്‍ ചായുമ്പോള്‍ ദ്വീപിനു നടുവിലെ തടാകത്തിന്റെകരയില്‍ പക്ഷിക്കൂട്ടങ്ങള്‍ പറന്നിറങ്ങും. അവയെപ്പറ്റിയുള്ള ഒരു പുസ്തകം ഇവിടുത്തെ ലൈബ്രറിയിലാണ് ഞാന്‍ കണ്ടത്. അത് എഴുതിയ പക്ഷിശ്ശാസ്ത്രജ്ഞന്‍ ഗ്രിസ് ജെന്റ് ബംഗാരത്ത് മുടങ്ങാത എത്തുന്ന സഞ്ചാരിയാണ്. ഇവിടത്തെ ടൂറിസ്റ്റുകളില്‍ പതിവുകാരാണ് ഏറെ.

വെയില്‍ ഒന്നുകൂടി തെളിഞ്ഞതോടെ തീരത്താണ് എല്ലാവരും. സൂര്യസ്‌നാനം പോലെ ഞങ്ങള്‍ക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട മറ്റൊന്നില്ല. വലിയ ഓലക്കുടകള്‍ക്കു താഴെ കടല്‍നോക്കിയിങ്ങനെ കിടക്കുമ്പോള്‍ കാറ്റിന്റെ നിശ്വാസം മുഖത്തു തട്ടുന്നു. തൊട്ടപ്പുറത്ത് നിന ചെറുമയക്കത്തിലാണ്. കവിളിലെ നനവുള്ള മണല്‍ത്തരികള്‍ തട്ടിക്കളഞ്ഞപ്പോള്‍ അവള്‍ ഉറക്കത്തില്‍ പുഞ്ചിരിക്കുന്നു. ഏതു സ്വപ്നത്തിലാണോ അവള്‍!

എല്ലാവരും സ്വന്തം ലോകങ്ങളിലാണ്. പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിച്ചും ഇയര്‍ഫോണില്‍ സംഗീതം കേട്ടും.... ഈ കുടക്കീഴില്‍ ഉദയാസ്തമയങ്ങള്‍ കണ്ട് ഞങ്ങള്‍ കിടന്നിട്ടുണ്ട്. ഇന്നലെ രാവേറെയാവുംവരെ കടലിന്റെ സംഗീതം കേട്ട് ഇവിടെയായിരുന്നു. പ്രകൃതിക്ക് ഓരോ നേരത്തും ഓരോ ഭാവമാണ്.

സുഖകരമായ ഒരു മയക്കം മുറിച്ചത് നിനയുടെ ശബ്ദമാണ്. കുളിക്കാനുള്ള ഒരുക്കമാണ്. ഇത്ര ശാന്തമായ കടല്‍ അധികം രാജ്യങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല. കുഞ്ഞോളങ്ങളില്‍ കാല്‍തൊട്ട് പതിയെപ്പതിയെ കടലിന്റെ ചെറുതണുപ്പില്‍.... പരസ്പരം വെള്ളം തെറുപ്പിച്ചും കെട്ടിപ്പുണര്‍ന്നും.... ഇത്ര സന്തോഷവതിയായി നിനയെ ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല. എല്ലാംകൊണ്ടും ഇത് മധുവിധുവിന്റെ ഒരു ദ്വീപാണ്. പ്രണയം ജ്വലിക്കുന്ന ഒരു കന്യാവനം.

സന്ധ്യ. അന്തിവെട്ടത്തില്‍ നിറങ്ങള്‍ പടര്‍ന്ന ഒരു ജലച്ചായചിത്രം പോലെ ആകാശം. ബീച്ച് ബാര്‍ ഉണര്‍ന്നുകഴിഞ്ഞു. കാറ്റില്‍ ഇളകിയാടുന്ന ചെറുവിളക്കുകള്‍ക്കു താഴെ ഊഷ്മളമായ സല്ലാപങ്ങള്‍. ലണ്ടനില്‍ നിന്നും പാരീസില്‍ നിന്നുമൊക്കെ എത്തിയവരാണ് ചുറ്റും. സൗഹൃദഭാഷണങ്ങള്‍ കാഴ്ചയുടെ ഓരോ ജാലകങ്ങള്‍ തട്ടിത്തുറക്കുന്നു. ദേശപ്പഴമകള്‍, ചരിത്രകൗതുകങ്ങള്‍, അപൂര്‍വമായ യാത്രാനുഭവങ്ങള്‍. അതു കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ നിന എന്നെ നോക്കും. അടുത്ത വര്‍ഷം അങ്ങോട്ടാക്കിയാലോ?

ഓര്‍ത്താല്‍ എല്ലാം വിസ്മയം. അറിയാത്ത ഒരു ദേശം. അതിന്റെ ചരിത്രവും കഥകളും. പണ്ടുകാലത്ത് കേരളം വാണിരുന്ന ചേരമാന്‍ പെരുമാള്‍ ഇസ്ലാം സ്വീകരിച്ച് മെക്കയ്ക്ക് പോയി അപ്രത്യക്ഷനായി എന്നും അദ്ദേഹത്തെ തിരഞ്ഞ് പുറപ്പെട്ട നാവികരില്‍ ഒരാള്‍ ബംഗാരംകണ്ടെത്തിയെന്നുമാണ് കഥ. കാറും കോളും നിറഞ്ഞ ഒരു രാത്രിയില്‍ കപ്പല്‍ച്ചേതം വന്ന് അദ്ദേഹം ഇവിടെ എത്തിയത്രെ.

യാത്രാസ്മൃതികള്‍ മായാതെ നില്‍ക്കുക മനസ്സിലും നാവിലുമാണെന്ന് പറയാറുള്ളത് വളരെ ശരിയാണ്. ദാ... ഇവിടെ അത്താഴത്തിനുള്ള ഒരുക്കമാണ്. തീരത്ത് നിരത്തിയിട്ട, മരത്തിന്റെ തീന്‍മേശകളും കസേരകളും. ചിമ്മിനിവിളക്കുകളുടെ പ്രകാശത്തില്‍ ചിരിക്കുന്ന മുഖങ്ങള്‍. മുന്നിലെ തളികകളില്‍ പലതരം ഡിഷുകള്‍. കൊതിയൂറുന്ന കടല്‍മീന്‍ വിഭവങ്ങള്‍. മലബാറി മട്ടന്‍കറി, ചിക്കന്‍ ഫ്രൈ, നെയ്‌ച്ചോറ്, പഴങ്ങള്‍.... സ്വാദ് പിടിച്ചതിനാല്‍ അഞ്ചുദിവസം കൊണ്ട് ഞാന്‍ ഒന്നു തടിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ഈ രാത്രിയും മനോഹരമാണ്. ആയുര്‍വേദ സെന്ററിലെ ഉഴിച്ചിലും പിഴിച്ചിലുമായതോടെ നല്ല ഉറക്കം. ഇത്ര നന്നായി ഉണ്ടുറങ്ങി ഉല്ലസിച്ച ദിവസങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിട്ടില്ല.

സമയം രാവിലെ 11. ഓളങ്ങളില്‍ ഉലഞ്ഞ് ബോട്ട് മുന്നോട്ടു നീങ്ങുമ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും ഫോട്ടോകളെടുക്കുന്നു. അഗത്തിയിലേക്കുള്ള ഈ ഒരു മണിക്കൂര്‍യാത്രപോലും ചിലപ്പോള്‍ മറക്കാനാവാത്ത ചിത്രങ്ങള്‍ തരും. തീരത്തോടടുക്കുമ്പോഴാണ് ഞങ്ങള്‍ കണ്ടത്, മണല്‍പ്പരപ്പില്‍ പായുന്ന വലിയ കടലാമകള്‍.

ഇവിടെ ഒരു രാത്രി കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് അറിയാതെ മോഹിച്ചുപോയി. നാളെയാണ് പൗര്‍ണമി. നിറനിലാവില്‍ കടലാമകള്‍ കൂട്ടമായ് മുട്ടയിടാന്‍ എത്തുന്ന ദിവസം. ബംഗാരത്തിനടുത്തുള്ള ദ്വീപിലേക്ക് ആ കാഴ്ചകാണാന്‍ സഞ്ചാരികള്‍ പോവും. നാളെ ആ സമയത്ത് ഹാംബര്‍ഗിലേക്കുള്ള വിമാനത്തില്‍ ഞങ്ങള്‍ നല്ല ഉറക്കമായിരിക്കും. പക്ഷേ, ഞങ്ങളുടെ സ്വപ്നത്തില്‍ ബംഗാരമുണ്ട്. അടുത്ത വേനലവധിക്ക് ഞങ്ങള്‍ ഇപ്പോഴേ കാത്തു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

Text: Alone Abel, Photos: T K Pradeep Kumar